Karmanam

Reportaż w Radiu. Kobieta, lat 28. Całe życie na wózku, sparaliżowana wielokończynowo. W mowie też słychać, iż nie mówi płynnie. Całe życie marzyła, aby po prostu biegać, chodzić. Coś, co dla większości jest rzeczą normalną. W takich okolicznościach widać, co w życiu jest najważniejsze. Była wielokrotnie w szpitalach. Cierpiała. Bezustanny ból. Nie chciała żyć. Potem, gdy dojrzewała, największe marzenie ją ogarnęło, spełnienie kobiecości, chęć posiadania dziecka. Pragnęła mężczyzny, ojca dla dziecka. Znalazła. Zaszła w ciążę. Rodzina nie okazała jej wsparcia,  była przeciwna ciąży, ze względu na jej niepełnosprawność. Dziecko okazało się zdrowe. Spełniło się największe marzenie o byciu kobietą, o wypełnieniu się w macierzyństwie. Mogła nieść swoją miłość dalej. W życiu tak umęczonym, nie zgasła nadzieja. Do dzisiaj ona i on są razem. W trójkę. Pragnienie macierzyństwa, miłości, szacunku dla drugiego człowieka, sprawiło, że kalekiej dziewczynie udało się zaznać szczęścia.

Marzenia. Czym są? Spróbuj, Czytelniku, odpowiedzieć sobie najpierw sam na to pytanie. Moim marzeniem od wieku lat około 15-tu, było pojechanie na Tahiti. I choć zaplanowałem sobie taką podróż, chyba się nie zdecyduję ostatecznie. Dlaczego? Ten jeden cel, tą jedną rzecz, zostawię na koniec. Kiedykolwiek on nie będzie. Czy zdążę, czy nie - nie wiem. Zobaczy się. Ale dlaczego nie chcę pojechać? Ponieważ zawsze taka nadzieja, że jest to coś niesamowitego ponad wszystko co widziałem. Nie chciałbym pojechać i przekonać się, że może ludzie byliby nie wszyscy uprzejmi, albo byłoby brudno. Nie sądzę, aby tak było, z tego co czytałem opowieści tych, którzy tam podróżowali. Jestem racjonalistą, ale człowiek składa się nie tylko z myśli. To także nasze emocje, subiektywne oceny, nadzieje, rozczarowania. Wszystko jest cenne w bardzo dużym stopniu. I może taką nadzieję, tą młodzieńczą, zostawię sobie w głowie. Zaś na starość na pewno zadowoli mnie znacznie więcej niż teraz. Choćby drobnostka ;-)...