Są utwory muzyczne, które jak na zawołanie tworzą obrazy w wyobraźni słuchającego. Obrazy, których dźwiękową ilustracją może być tylko właśnie ta muzyka. Relacja zwrotna, ale bez sprzężenia. Realizacja filmów to powracająca tęsknota. Dla kogo jednak efekt końcowy? Jest tyle nieznanego piękna. Dla siebie? Chyba tak. Aby wejrzeć w ruchomy i dźwięczny kadr, jak w powracające wspomnienie. Poruszenie i drgnięcie emocji, gdy patrzymy na zdjęcie przywołujące terabajty radości i smutku. Sentymentalne podróże. Darmowa przejażdżka. Nie ma konduktora. Nie ma maszynisty. Nie ma stacji końcowej.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz