Miałem onegdaj najwierniejszego czytelnika. Od dawna już nie mam. Nie chcąc urazić nikomu, parafrazując Platona, lepiej mieć jednego wiernego, niż tysiąc przypadkowych, których nakieruje na coś wujek google i odpłyną po chwili. Jaka jest różnica? W ważności i wartości, jaką stanowi myśl zawarta w treści dla czytającego. Wszyscy czytający są bowiem dla mnie anonimowi, jak i ja dla nich. Stanowi to pewien komfort. Pisarz nie wie, kto czyta jego książki (absolutnie mi do tak wysokiej kategorii). Czytelniczy często nie mają pojęcia kim jest autor. Czy to się liczy wówczas? Nie. Liczy się treść. Jednak pewna wiedza, nić, stanowi nieocenioną wartość dodaną. Być może trzeba poprosić kogoś o recenzowanie wpisów. Niech i teraz będzie jedna osoba, która wie i rozumie więcej.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz