Zauważyłem, że zbytnia pewność siebie, nie oparta na otwartości wobec innych, i tym samym, wobec siebie, może gubić ludzi. Nie, skądże, nie należy sobie odmawiać przyjemności i radości. Także nie należy się cofać, czy uważać za kogoś gorszego. Absolutnie! Jednakże ludzie częściej widzą siebie lepiej niż jest faktycznie. Część przynajmniej. Nieprawda, że widzą siebie gorzej. Gdyby tak było, skromni ludzie nie wyrządzaliby tyle krzywd. Zaś koksu czy pusta lala nie mówiliby, jacy oni są wspaniali. Może i są. Ale nie dla wszystkich. Mogą wszystko osiągnąć (i to jest optymistyczne dla każdego), jeśli najpierw włożą w to ciężką pracę i cierpliwość. Warto jednak nie odrzucać niczego co jest, a skrupulatnie trzymać przy sobie. Nie potrzeba żadnych nowości. Co jest, spokojnie wystarczy aby obdarzyć nawet kilka osób. Lub cały świat. Dalszy rozwój, to już wspaniałe dodatki do dzielenia się z innymi i nasze sukcesy. Małe i większe.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz