Czasem coś mi go przypomni. Paradoksalnie, gdy jestem szczęśliwszy, doceniając to co mam. Człowiek idzie do przodu, cieszy się z życia, kolekcjonuje wspomnienia prowadząc życie, ciesząc się z rzeczy małych i dużych. Ale to życie przestałoby istnieć 27 lat temu, gdyby nie on. Mój brat cioteczny. Uratował mi życie. Najcenniejsze co mam. Dzięki niemu mam to co mam. Nie dopłynąłbym do brzegu. Wypłynąłem w morze za daleko, a nie pływałem już długi czas. Poczułem, że mogę pójść pod wodę. Zawołałem go. Usłyszał. Przyciągnął mnie na brzeg. I co? Jak mogę mu się odwdzięczyć? Nie mogę. On sam nie żyje. Dawno temu popełnił samobójstwo.Nigdy nie miałem okazji zrobić coś dla niego poza "dziękuję". Może on niczego więcej nie oczekiwał. Na pewno nie oczekiwał. Ale może gdyby odezwał się do mnie w tych okropnych myślach... Dziękuję Krzysztofie i pamiętam.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz