Swego czasu - w dość dziwnej sytuacji z Policją - przyjęli mnie ludzie obcy, zupełnie obcy, nie posiadający nic. Siostra, druga zmagająca się ze schizofrenią, brat, facet jednej z sióstr, ojciec. Poczęstowali mnie kawą, zaprosili do domu. Zupełnie odmiennie potraktowali mnie ludzie, którzy wcześniej przyjmowali mnie pozytywnie. Oczywiście czasem udawali. Zadziwiające, że więcej serca może mieć obca osoba, która postronnie może być uważana za osobę z marginesu. Zaś osoby z pozoru porządne, okazują się mentalnie... może niech każdy sam sobie wpisze słowo. Dziś odwiedziłem ten dom ponownie. Pomogłem w czymś, coś dałem. Porozmawiałem. Obcy ludzie, przyjęli mnie jak swojego. Nie oceniajcie nigdy po okładce. Coś błyszczącego może się okazać tombakiem, jak i na odwrót. Życie.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz