W radiu - zanim wyszedłem - słyszałem, że na trasie przejazdu pociągu, jakimi miałem jechać, był wypadek. Info na stronie również było. Przyszedłem na dworzec. Pytam się - kupując bilet - czy opóźniony jest nadal. Kasjer mówi, że "ja tam nic nie wiem, nam nic nie mówią". Pysznie. Idę na peron. Jest już 10 minut opóźnienia. Czyli jednak. Nagle z megafonu, ledwo wyraźnie, komunikat, że pociąg stoi wyjątkowo na innym peronie. Ledwo słychać, bo przebudowa dworca i naparzają młotami. Poszedłem. Po drodze mówię kolejarzowi, że ktoś powinien pójść na peron, przejść się i głośno komunikować, bo ludzie nie wiedzą. Stoją tam i czekają. Kolejarz: "no, ktoś powinien". Nie wiem, czy zamierzał sam pójść. Wsiadam do pociągu. Mówię to samo konduktorowi. Ten mówi "no". I też nie wie, czy się tym zajmie. Nie wiem czy ktoś poszedł.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz