Spotykam się z wieloma osobami. Aby cieszyć się życiem, poznawać nowe życiorysy, relacje. I widać po ludziach, co w nich siedzi, co jest zaszłością, co nierozwiązane. Kobiety nagle mówią, otwierają się. Nagle wychodzi, z czym się zmagały w życiu, jakie miały dzieciństwo, kim byli ich byli partnerzy, czy jak one zachowywały się w związkach. Jestem w stanie po pierwszej rozmowie, zadając odpowiednie pytania - a raczej - tak prowadząc rozmowę, określić, gdzie tkwi emocjonalny problem. To nie są przechwałki. Oczywiście zakłada to w miarę otwartość w rozmowie, czy w ogóle rozmowę dłuższą. Tak, tak... wszyscy jesteśmy tym, kim ukształtowano nas w dzieciństwie.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz