Każdy w dzieciństwie prawdopodobnie miał jakiegoś bohatera z filmów. Moim był James Coburn. Ponieważ sam czułem się takim małomównym outsiderem. Imponowało mi jednak, jako chłopakowi, to opanowanie, umiejętności bohaterów jakich grał Coburn. Siłą rzeczy utożsamiałem go z nim. Dzisiaj oczywiście wiem dlaczego takie cechy, a nie inne. To dłuższa sprawa. Ale ja bardziej nie o tym. Bardzo lubiłem jego rolę w "Siedmiu wspaniałych". Co zaś najbardziej? To jak rzucał nożem. Posługiwanie się nożem w czasach, gdy byłem dzieckiem, było czymś normalnym. Graliśmy "w noża", czyli polegało to na rzucaniu nożem tak, aby odkroić koledze kawałek ziemi. Rzucaliśmy noże w drzewa również, w deski w płocie. Fajnie było posługiwać się nożem. Dobrze było mieć nóż. Każdy chłopak miał. W sumie, kiedyś była przydatna umiejętność rzucania nożem. Mam nadzieję, że nie będzie jednak przydatna w przyszłości.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz