Kiedy osoba, która znęcała się psychicznie przez wiele lat, usłyszała to co powinna, ale pomimo tego nigdy nie poczuła się nawet do tego, by choćby przeprosić, składa życzenia "szczęścia i miłości" (!) to... co to jest? Nie wiem czy po prostu nie jest w stanie pojąć (chyba przyjmuję taką okoliczność). Chyba nie rozumie. I to może nawet nie jej wina... Ani nie jest w stanie ogarnąć tego intelektualnie, ani sama - co ważniejsze - emocjonalnie... Nawet chyba nie poczuwa się do tego, aby przeprosić chociaż za krzywdę. Najprawdopodobniej nie widzi, że wyrządziła krzywdę. Nawet, jeśli zrobimy coś niecelowo, to przecież swoim zachowaniem możemy krzywdzić. I za takie coś również wypada przeprosić. Po co? Aby chociaż w taki sposób spróbować wynagrodzić, zadośćuczynić to ogromne poczucie krzywdy. Bo czasu cofnąć się nie da. Ale przeprosiny to po prostu rodzaj współczucia, zrozumienia, jak ktoś się poczuł. Osoba dotknięta uzyskuje pewien rodzaj spokoju, pewien tylko, ale dobre i to. Uzyskuje zrozumienie dla swej krzywdy. Jakiś rodzaj sprawiedliwości, poczucia sprawiedliwości, choć po tylu latach, szacunku dla uczuć. Bo przecież najsprawiedliwiej byłoby, aby to się nigdy nie wydarzyło. Pełnej sprawiedliwości nigdy nie będzie. Ale może być zrozumienie dla czyjejś krzywdy, życia. To czyni słowo "przepraszam". Jeśli nie jesteśmy w stanie tego wykonać, życzenia przybierają formę groteski. Może nie taka była intencja. I to biorę pod uwagę, ową nieumiejętność dostrzeżenia czyichś uczuć, empatii. Ale nie zmienia także tego, że i mi trochę przykro z tego powodu. Choć powoli znajdzie ukojenie, w sobie, w swoim życiu. Niezależnie od takich słów z przeszłości. Tymczasem może lepiej nie mówić nic.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz