Ujmują mnie ludzie jąkający się (no, może poza jednym; bardziej tu o kobietach), ponieważ całe życie zmagają się i walczą z czymś, co jest jednocześnie w nich i poza ich kontrolą w pełni. Widziałem wczoraj jąkającą się kobietę w średnim wieku. Gdy mówiła od siebie, jąkała się. Gdy czytała, jej głos się nie załamywał, nie powtarzał, nie przeciągał. Czyli to nie kwestia samej mowy, ale barier przed tym co się chce powiedzieć. To jak jakiś strach z podświadomości. Jakby sytuacja: mój mózg jest przeciwko mnie. Nic nowego. Bardzo często tak się dzieje. Czy to są emocje określone, czy obawa... coś się stało, że jest tak, a nie inaczej. Widać jednak ogromny wysiłkek z każdym słowem, aby powiedzieć poprawnie. Kłaniam się przed każdym takim człowiekiem.
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz