Byłem na monodramie z udziałem Soni Bohosiewicz. Wspaniała aktorka. Rewelacyjna. Ale trochę o sztuce. Nie wiem ile opowiadać, ponieważ... nie chciałbym zdradzać treści. Powiem, że mną wstrząsnęło. Czułem dreszcze na skórze. Wyrażane słowa, gesty, sytuacje, tak bliskie właściwie każdemu człowiekowi. Po to jest sztuka, by je wzbijać ze zwielokrotnioną siłą. Motywem przewodnim była piosenka "Wicked games" (choć w nieznanym mi, kobiecym wykonaniu). I gdy zaśpiewało, a właściwie wykrzyczało to w innej wersji... dziecko, w słowach "I don't wanna fall in love with you"... to miało to taką siłę, jakiej nie ma największa lawina. Przeszyło do kości...
Obejrzałem film "Thais". Film o pokusach, chrześcijaństwie, ascezie, filozofii, pogaństwie i rozpuście. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z aktorką, która - poza aktorstwem - tak hojnie prezentowała swoje wdzięki. Okazało się, że to Dorota Kwiatkowska-Rae i dawno temu wyjechała z Polski. Piękna, faktycznie. Chyba obok Marii Probosz, najwspanialsza dama aktu w polskim kinie. Obejrzałem jeszcze dwa filmy z jej udziałem: "Akwarele" oraz "Widziadło". "Thais", mimo ciekawej problematyki i wspaniałych aktorów, jednak nie ujął mnie mocniej. Motyw miłości i jej odmian (od apage po erotyczną) jest tak pulsujący, a nie został dobrze wykorzystany. Pokusa i zwycięstwo Natury nad myślą i ascezą mnicha oraz z kolei zwycięstwo wiary nad seksualnością Thais to motyw, który powinien odżyć w naprawdę dobrej produkcji. Książki - na motywach której powstał film - nie będziemy recenzować. Mógłbym równie dobrze pisać o całej filozofii czy pismach św.
Komentarze
Prześlij komentarz