Był taki związek

Pewne rzeczy, choć trudne w związku i bolesne, można i należy tłumaczyć określonymi brakami. Nie zmienia to faktu, że bywają negatywne wobec drugiej osoby i niezmiernie krzywdzące. Właściwie dla obu stron. Przyczyną impulsu do opisania i wygrzebania starej historii było to, iż okazało się, że nie byłem jedyny, który tak odebrał daną kobietę. Wcześniej stale byłem obarczany poczuciem odpowiedzialności i winy, a okazało się, że nie tylko ja tak kogoś odbierałem czy spotykałem się z danym postępowaniem.

Generalnie zawsze w każdym związku są na początku różowe okulary.  Każdy z jej mężczyzn czuł się na początku jak w raju, nie mógł uwierzyć, że coś takiego go spotkało. Potem, jak to w związku, zaczynały się jakieś problemy. I za te problemy zawsze obciążała innych. Grą łez, szlochów, płaczu. Oczywiście, jak ktoś płacze, to się nad taką osobą pochylamy. Ona wykorzystywała to do wzbudzania poczucia winy w mężczyźnie.
Pierwszym przykładem było to, iż żaliła mi się, jak okropny był jej pierwszy mężczyzna i że ją zdradził. Potem okazało się, że to nie on ją, ale ona jego. Zamiast jednak to przemilczeć, próbowała się wybielić kosztem innych. Każdemu więc (poza pierwszym) opowiadała, jak to każdy poprzedni mężczyzna był okropny i niszczył jej życie (w skrócie: obarczała innych swoimi decyzjami lub ich brakiem). Tak samo także zwracała uwagę na aspekt finansowy i niestety niejeden mężczyzna dał jej pieniądze do ręki na określony cel, a ona pieniądze wzięła, ale cel nie został zrealizowany. I nie jest tu mowa o 100-500 zł, ale o znacznie większych kwotach. Tłumaczyć się z tego nie zamierzała nikomu, ani zwrócić. Powodowało to utratę zaufania mężczyzny do niej.
Tak samo postępowała wobec rzekomych zdrad swoich partnerów. Do takich nie dochodziło. Ale jej prawdziwe życie (które przed każdym ukrywała) usiłowała maskować w znany sposób. Jej linią obrony był atak. Na jej wady metodą było przypisywanie ich innym osobom. Stąd wszyscy borykali się z absurdalnymi atakami w swoją stronę. Po pewnym czasie, gdy już blisko było do rozstania, powiedziałem jej takie zdanie, iż jeżeli o coś mnie oskarża i podejrzewa, to jestem pewien, że najpierw sama to uczyniła i tylko stosuje zasłonę dymną, jak złodziej krzyczący "łapaj złodzieja". Co się oczywiście potem potwierdzało. Dlatego wszyscy byli dla niej niewierni, nieuczciwi, plotkarze, wszystkich trzeba było kontrolować.
Kwestia jej zdrowia, która pojawiała się przy różnych okazjach. To oczywiste, że są mechanizmy, które są uruchamiane dla wzbudzenia zainteresowania. Dzieci przybiegną do rodzica, gdy sobie coś zrobią. Rodzic wystarczy, że przytuli, zwróci uwagę, a dziecko pobiegnie dalej. Niestety kwestie swojego zdrowia używała (na swoje cierpienie) wobec partnerów. Wspólne przeżywanie takich rzeczy zbliża. Bardziej przecież zbliżają takie przeżycia niż radosna zabawa. Jednak, gdy była próba takiego zbliżenia, następowało odsunięcie się jej. Już nie mówię, że wobec drugiego człowieka nie była już tak wyrozumiała. I człowiek zostawał sam w takim związku. Pominę już nawet pewne słowa. O ile można zrozumieć takie emocjonalne braki, ponieważ nie są jej winą. O tyle opowiadanie potem kolejnym partnerom (czy znajomym), jacy poprzedni byli źli w tym względzie, to już wyraz jakiegoś zupełnego zafałszowania i braku odrobiny krytycyzmu wobec siebie. Ponadto, najzwyczajniej, zniesławiania osób, które potem obdarzała negatywnymi uczuciami.
Skarżyła się często na brak wsparcia od innych. To także była zasłona dymna przed tym, iż ona wsparcia nie dawała. Gdy dawno temu traciłem pracę i nie mogłem znaleźć kolejnej, odsunęła się ode mnie zupełnie. Stosowała różne wymówki, aby się nawet zobaczyć choć na chwilę. Kiedy poprosiłem ją o pomoc w korekcie CV - nie uczyniła tego. Zwróciłem się do znajomych więc o spojrzenie "z zewnątrz".
Często mówiła, że "ktoś ją niszczył/zniszczył". Przypisywała wszystkie swoje porażki, niepowodzenia, wyłącznie innym osobom. Wiele razy słyszałem, jak "zniszczył" ją były partner. Czy ktoś ze znajomych zablokował jej jakąś ścieżkę zawodową, lub podkopuje czy kopiuje jej hobbystyczne pomysły, etc. Tak i ja usłyszałem, że ją niszczyłem.
Swoim odrzucaniem ludzi zamęczała najdrobniejszymi sprawami. Potrafiła mieć pretensje o to, w jakiej pozycji spałem. 
Natrafiłem na innego bloga, gdzie są znamienne słowa:
"Okłamał Cię, zdradził, zmanipulował, a Tobie nadal jest go szkoda? W związku z psychopatą - normalka. Przyjrzyjmy się kilku najczęściej stosowanym przez niego technikom wzbudzania poczucia winy." 
"Stany, do których doprowadza związek z psychopatą graniczą nie tylko z groźbą utraty zmysłów, ale i życia. Normalny człowiek poddawany długim i wyrafinowanym torturom emocjonalnym, zaczyna się zachowywać w sposób dla siebie samego nieakceptowalny. Tyle że TO NIE JEST TWOJA WINA. To normalna reakcja na nienormalną sytuację. Im szybciej uświadomisz sobie, że w związku, w którym pojawia się przemoc nie obowiązują zasady w rodzaju "wina zawsze leży po obu stronach", tym szybciej zaczniesz zdrowieć i wychodzić na prostą."
 To opis z bloga kobiety, gdzie opisała doświadczenia z mężczyzną. Ale płeć nie gra tu roli. Jak widać, pewne cechy są obecne niezależnie od płci. Tak, właśnie chodzi o wzbudzanie poczucia winy. To jest coś, co moja była partnerka uskuteczniała w swoich związkach. I nie byłem jedyny, który poczuł się winny. Właściwie bez powodu. Różni mężczyźni, o różnych doświadczeniach, konstrukcji. Jej techniki wzbudzania poczucia winy, płacz czy manipulacje, to właśnie takie psychopatyczne zabiegi, manipulacje. Oczywiście, każdy się z tego otrząsnął. Ona raczej nie czuła się winna nigdy czegokolwiek.
To kobieta, która nie wzbudzała zaufania. Nigdy nie wiadomo było, co dokładnie myśli/czuje. Jej cała przeszłość była tajemnicą, a niepewna była i przyszłość. Nie można było być pewnym, co zrobi jutro. Nigdy ona sama nie była odpowiedzialna za swoje działania i życie. Jakiekolwiek powiedzenie przez kogoś innego o swoich uczuciach, wynikających np. z jej zachowania przyjmowała nie jako wyrażenie tych uczuć, ale krytykę siebie. Oczywiście od razu odsuwała się. Lgnęła do każdego, kto wyłącznie ją chwalił. Takie zapotrzebowanie sprawiało, że niemożliwa stawała się rozmowa o sprawach, które czasem są trudne. Ale relacja przecież jest dynamiczna, pełna rozmaitych stanów, uczuć. Nie wiedziałem potem, czy nie zniknie, jak po prostu usłyszy od kogoś kilka miłych słów. Nie miało znaczenia, że partner wychwalał ją, doceniał. Znacznie ważniejsze było dla niej dużo mniej, ale osoby spoza związku, spoza relacji. Istniała we obawa, że dla powierzchownego komplementu rozbije związek. Ot tak. Taki brak przyszłości był męczący.
Potrafiła przez długi czas mieć pretensje o to, że mam kontakt ze swoimi braćmi. Torpedowała moje kontakty podczas pobytu w dawnym domu rodzinnym. Z jakiegoś powodu zamykała mnie nie tylko w klatce wobec znajomych, iż płaczem, obrażaniem się, odcinała mi kontakty. Ale czyniła to także wobec mojej rodziny. Sama była oczywiście dla mnie najbliższą rodziną, ale nie mogła znieść, że jest ktokolwiek inny, nawet jeśli to brat, matka. Przy tym, sobie rezerwowała wszystko, czyli "ja przecież muszę pobyć z rodziną, zrozum to", kontakty ze znajomymi, dalszymi czy bliższymi. Jakby tego mało było, często podkreślała, że nie jestem jej rodziną. Dla mnie więzi krwi nie były tak ważne, jak uczucia i traktowałem ją jako moją najbliższą rodzinę. Bardzo mnie takie słowa bolały, to oczywiste. Przecież gdybym adoptował dziecko, to byłoby moją rodziną. Sama mówiła czasem o tym, że nie miałaby problemu z adopcją, ale mnie nie traktowała jako rodziny i podkreśliła to kilkukrotnie. Z czasem takie zachowania się pogłębiały i były ciężkie do zniesienia. Człowiek znosi wiele rzeczy w nadziei, że będzie lepiej, że nie można kogoś zostawiać w chorobie, w potrzebie. Jednak, gdy osoba taka się odsuwa, izoluje zupełnie na miesiąc, dwa, odcina zupełnie, tym samym zabiera to co najcenniejsze w związku: wspólne przeżywanie czasu, możliwość kontaktu, chociaż prób rozmowy, bliskości, to właściwie powoduje, że związek przestaje być związkiem. Co w nim zostaje? Nie ma nic ze wspólnoty. Zostaje uczucie, ale przypomina to wówczas sytuację zakochania się w kimś bez wzajemności. Ot, kocha się kogoś, kogo nie ma przy nas, kto w chwilach trudnych (jak operacja) nie czuje, że trzeba być czy powiadomić o czymś tak ważnym. Nawet to nie związek na odległość, ponieważ w tym są wspólne cele i dążenie do wspólnego tworzenia swojej przyszłości, teraźniejszości i przyszłości. Jedynym wyjściem było to, abym odszedł. Ten jej psychiczny mechanizm wypychania mnie, był jedynym jej znanym chyba. Oczywiście, potem się mściła na mnie za to, że odchodziłem. Tak jakby karała mnie za to, że nie wytrzymałem "próby". Równie dobrze mogłaby podłączyć 230V do człowieka i mieć potem do niego żal, że nie wytrzymał porażenia prądem i zmarł. Miałaby żal do niego i pogardę, że ją zostawił i umarł. Tak to niestety wyglądało. Stawiała partnerom poprzeczki nierealne. Sama jednak była wobec siebie bardzo wyrozumiała i zawsze umiała siebie wytłumaczyć ("no tak, zrobiłam tak, ale to było tylko raz" - potem wyszło, że nie tylko raz tak postąpiła). Skrajności.Skrzywiona z Żołędowa.
Ktokolwiek zauważy takie "symptomy" u swojego partnera/partnerki niech zastanowi się nad dwoma rozwiązaniami: albo przekonaniem tej osoby do profesjonalnej pomocy, wytrwałą pracą (ale nie samemu), albo... niestety - jeśli ktoś nie wykazuje przez długi okres chęci do zmiany czy przyjęcia pomocy - dwóch dróg życia: rozejściem się lub życiem w stale niestabilnej sytuacji z nieznanym końcem. Jeśli kogoś kochasz - postaraj się pokazać, że fachowa pomoc może pomóc. Jeśli jednak to w długim czasie nie będzie możliwe, zastanów się, czy nie stracisz życia dla kogoś, kto i tak będzie tak samo żył bez Ciebie, jak i z Tobą, a może Ty za bardzo się tym przejmujesz i niepotrzebnie wiążesz szczęście z tą osobą. Miłość jest trudna, ale czasem lepiej pomyśleć, czy ktoś ją w ogóle doceni i za jakiś czas, po wyblaknięciu pamięci, znaleźć kogoś, kto przyjmie Twoje uczucie i będzie się z tego cieszył/cieszyła.