Serce w oczach

Nie wypowiem się za niewidomych. Być może osoby pozbawionego jednego zmysłu rekompensują to przy pomocy innych zmysłów. To, czyli co? Mówi się, że "co z oczu to z serca". Albo z Mickiewicza: "gdy cię nie widzę, nie wzdycham nie płaczę". Możliwość zobaczenia osoby, do której żywi się uczucia (przyjaźni czy miłości) ożywia, barwi i nasyca nasze emocje. W bardzo pozytywny sposób. Niemożność zaś zobaczenia powoduje tęsknotę, drażliwość. Dzieje się tak, gdy ktoś jest w pewien sposób "na wyciągnięcie ręki". Jeśli "odległość" (czasu, miejsc) zwiększa się, człowiek siłą rzeczy akceptuje pewien stan. Łatwiej - w większości przypadków, choć nie jest to regułą ze względu na różne charaktery ludzkie - akceptuje się to, czego nie można zmienić. Jeśli zaś można, oczywiście dążenie poparte jest choćby najmniejszą nadzieją, która trzyma w postanowieniu. Dlatego też kochankowie po rozstaniach rozdzierali zdjęcia, niszczyli wszelki obraz twarzy "tej" osoby. Z tego samego powodu - ale w drugą stronę - zdjęcia drugiej osoby są bliżej nas, kiedy nie ma bezpośrednio kochanej osoby. To, wbrew pozorom, jest ważniejsze niż się wydaje. Umacnia, zwraca uwagę na bliższy kontakt w rozłące. Niegdyś było zdjęcie w portfelu. W dawniejszych czasach koledzy i koleżanki wręczały sobie nawzajem swoje zdjęcia na pamiątkę. Teraz ludzie stawiają sobie zdjęcie ukochanych osób na biurku w pracy, tapetuje się telefon, komputer. Chyba warto trzymać się tak pozytywnych gestów. Czy nie lepiej będzie, jeśli umieścimy zdjęcie bliskiej osoby w telefonie, na komputerze (lub obok niego) w pracy. Czyż wizerunek bliskich ma być tylko w twej pamięci?